Transmisja
Mszy Św. na żywo z naszej parafii
w
każdą niedzielę o godzinie 10:00
Transmisje
dostępne w zakładce „Transmisja” po lewej stronie.
Jak przeprowadzić postępowanie o
stwierdzenie nabycia spadku Wniosek o stwierdzenie
nabycia spadku Tytułem
wstępu warto wyjaśnić, że powołanie spadkobiercy do
dziedziczenia może nastąpić na podstawie testamentu –
jeżeli spadkodawca sporządził ważny testament
(najczęściej własnoręczny lub notarialny), w którym
zawarł powołanie do dziedziczenia lub na podstawie przepisów
kodeksu cywilnego – jeżeli spadkodawca nie sporządził
żadnego testamentu zawierającego powołanie do dziedziczenia
lub sporządzony testament okazał się nieważny.
Niezależnie od powyższego dokumentem potwierdzającym prawa do
spadku jest postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub
zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez
notariusza. Domniemywa się, że osoba, która uzyskała
stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, jest
spadkobiercą (art. 1025 par. 2 k.c.). Aby
wszcząć postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku
niezbędne jest złożenie przez wnioskodawcę wniosku o
stwierdzenie nabycia spadku do sądu. Sądem spadku czyli sądem
właściwym do rozpoznania spraw spadkowych jest sąd rejonowy
właściwy miejscowo ze względu na ostatnie miejsce
zwykłego pobytu spadkodawcy (czyli osoby zmarłej). Wniosek o
stwierdzenie nabycia spadku może złożyć każdy, kto
ma interes w uzyskaniu postanowienia w przedmiocie stwierdzenia nabycia
spadku. Najczęściej będzie to spadkobierca (ustawowy
bądź testamentowy), ale może to być wierzyciel
spadkodawcy czy też osoba uprawniona do zachowku po spadkodawcy.
Uczestnikami postępowania oprócz wnioskodawcy są osoby, które
mogą wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i
testamentowi. Oznacza to, że spadkobiercy ustawowi biorą
udział w postępowaniu o stwierdzenie nabycia spadku także
wtedy, gdy dochodzi do dziedziczenia testamentowego. Wniosek
o stwierdzenia nabycia spadku powinien zawierać: oznaczenie sądu,
do którego jest kierowany, imiona i nazwiska oraz adresy zamieszkania
wnioskodawcy oraz uczestników postępowania, numer PESEL wnioskodawcy oraz
własnoręczny podpis wnioskodawcy. We wniosku należy
wskazać, po kim wnioskodawca domaga się stwierdzenia nabycia
spadku, czy spadkodawca sporządził testament (lub testamenty) i
kogo powołał do dziedziczenia w testamencie (lub testamentach), kto
należy do kręgu spadkobierców ustawowych, czy spadkobiercy
składali oświadczenia w przedmiocie przyjęcia lub odrzucenia
spadku. Do wniosku o stwierdzenie nabycia spadku należy
dołączyć: odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy (w oryginale),
oryginały wszystkich testamentów (o ile spadkodawca sporządził
testament lub testamenty), a w przypadku braku testamentu - odpisy skrócone
aktów urodzenia (w przypadku mężczyzn i niezamężnych
kobiet) i aktów małżeństwa (w przypadku zamężnych
kobiet) spadkobierców ustawowych – także w oryginale. Oryginały
odpisów skróconych aktów stanu cywilnego można uzyskać w dowolnym
Urzędzie Stanu Cywilnego. Do wniosku należy dołączyć
tyle odpisów wniosku i odpisów załączników, ilu jest uczestników
postępowania. Sąd zarządzi bowiem doręczenie odpisu tego
wniosku i załączników wszystkim uczestnikom. Od wniosku o
stwierdzenia nabycia spadku należy uiścić opłatę
sądową w wysokości 100 zł oraz opłatę za wpis
postanowienia do Rejestru Spadkowego w kwocie 5 zł. Opłaty
należy uiścić w znakach opłaty sądowej (do nabycia w
kasie sądu) lub przelewem na numer rachunku bankowego sądu (i
dołączyć potwierdzenie uiszczenia opłaty do wniosku).
Warto wspomnieć, że jeżeli wnioskodawca nie dochowa
któregoś ze wspomnianych wymogów formalnych lub nie uiści
należnej opłaty sądowej przewodniczący wezwie do
uzupełnienia braków formalnych wniosku lub przedłożenia
stosownych dokumentów. Przebieg postępowania Sprawy
o stwierdzenie nabycia spadku są rozpoznawane na rozprawie (wyjątki
od tej zasady określają przepisy ,,covidowe”). Sąd spadku bada
z urzędu, kto jest spadkobiercą. W szczególności bada, czy
spadkodawca pozostawił testament, oraz wzywa do złożenia
testamentu osobę, co do której będzie uprawdopodobnione, że
testament u niej się znajduje. Jeżeli testament zostanie
złożony, sąd dokona jego otwarcia i ogłoszenia (art. 670
par. 1 k.p.c.). Podczas rozprawy sąd odbiera zapewnienie spadkowe od
wnioskodawcy, a niekiedy także od uczestników. W zapewnieniu
zgłaszający się (spadkobierca) powinien złożyć
oświadczenie co do wszystkiego, co mu jest wiadome: 1) o istnieniu lub
nieistnieniu osób, które wyłączałyby znanych spadkobierców od
dziedziczenia lub dziedziczyłyby wraz z nimi 2) o testamentach
spadkodawcy. (art. 671 par. 2 k.p.c.). Należy pamiętać,
że pod względem skutków karnych zapewnienie jest równoznaczne ze
złożeniem zeznań pod przyrzeczeniem, o czym sędzia
powinien uprzedzić składającego zapewnienie (art. 671 par. 3 k.p.c.). Podstawową
kwestią ustalaną w toku postępowania o stwierdzenie nabycia
spadku jest istnienie oraz ważność testamentu, niekiedy
także jego wykładnia. Jeżeli spadkodawca sporządził
kilka testamentów sąd ustala, czy w późniejszym testamencie
odwołano poprzedni (w sposób wyraźny lub choćby dorozumiany).
Uczestnicy postępowania mogą kwestionować ważność
testamentu, podnosząc, że np. spadkodawca sporządził go w
stanie wyłączającym świadome i swobodne wyrażenie
woli bądź też pod wpływem groźby. Jeżeli
spadkodawca nie sporządził testamentu zawierającego
powołanie do dziedziczenia lub testament zawierający takie
powołanie okazał się nieważny – sąd ustala, kto
należy do kręgu spadkobierców ustawowych (w pierwszej
kolejności są to małżonek i dzieci spadkodawcy, a w razie
braku dzieci – małżonek i rodzice lub rodzeństwo jeśli
rodzice zmarli przed spadkodawcą). Ustaleń tych sąd dokonuje
na podstawie odpisów skróconych aktów stanu cywilnego. Zapewnienie spadkowe
może stanowić dowód jedynie tego, że nie istnieją inne
osoby uprawnione do dziedziczenia po danym spadkodawcy. Nie może
natomiast dowodzić tego, czy dana osoba należy do kręgu
spadkobierców ustawowych, albowiem fakt pokrewieństwa lub
małżeństwa może być wykazany jedynie aktami stanu
cywilnego. Dlatego też niezbędne jest dołączenie do
wniosku o stwierdzenia nabycia spadku na podstawie ustawy odpisów skróconych
aktów urodzenia lub małżeństwa. Kolejną
kwestią badaną przez sąd w toku postępowania o
stwierdzenia nabycia spadku jest to, czy spadkobiercy mają
zdolność dziedziczenia. Spadkobiercą (zarówno testamentowym
jak i ustawowym) może być mianowicie tylko osoba żyjąca w
chwili otwarcia spadku (tj. w chwili śmierci spadkodawcy). Bez znaczenia
jest natomiast to, czy spadkobierca żyje w chwili orzekania przez
sąd. A zatem jeśli spadkodawca w testamencie powołał do
dziedziczenia w całości osobę X, a osoba X zmarła przed
spadkodawcą - nie może być ona spadkobiercą, jeśli
natomiast osoba X zmarła po spadkodawcy – może być
spadkobiercą mimo że nie żyje w chwili orzekania przez
sąd. W toku postępowania o stwierdzenia nabycia spadku sąd
bada także skuteczność oświadczeń o odrzuceniu
spadku oraz ustala czy nie zachodzą przesłanki
wyłączające dziedziczenie – tj. czy któryś ze
spadkobierców został uznany przez sąd za niegodnego dziedziczenia
lub został wydziedziczony przez spadkodawcę. Wspomniana
zasada ustalenia spadkobierców przez sąd z urzędu oznacza, iż
w tym zakresie sąd nie jest związany treścią wniosku o
stwierdzenia nabycia spadku. Przykładowo jeśli wnioskodawca domaga
się stwierdzenia nabycia spadku na podstawie testamentu, a sąd
oceni, iż testament jest nieważny (np. nie dochowano wymogów
testamentu własnoręcznego), nie ma przeszkód do wydania przez
sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku na podstawie przepisów
ustawy. Obowiązek badania przez sąd z urzędu, kto jest spadkobiercą
nie zwalnia uczestników z inicjatywy dowodowej. Przykładowo – jeśli któryś z uczestników
kwestionuje ważność testamentu spadkodawcy winien
przedstawić dowody na poparcie swoich zarzutów. Treść postanowienia
o stwierdzeniu nabycia spadku W
postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku sąd określa kto i w
jakich udziałach nabywa spadek po spadkodawcy – przykładowo: po
zmarłym X dziedziczą A w ˝
części i B w ˝ części. W toku postępowania o stwierdzenia
nabycia spadku sąd co do zasady nie ustala, co wchodzi w skład
majątku spadkowego (wyjątek dotyczy ustalenia, czy w skład
spadku wchodzi gospodarstwo rolne lub wkład gruntowy w rolniczej
spółdzielni produkcyjnej - w przypadku dziedziczenia ustawowego spadków
otwartych do 13.02.2001 r. oraz czy w skład spadku wchodzi
przedsiębiorstwo objęte zarządem sukcesyjnym – w przypadku
spadków otwartych po 25.11.2018 r.). Sąd nie ustala również
wartości majątku spadkowego ani nie dokonuje podziału tego
majątku w sytuacji gdy spadek nabywa kilku spadkobierców. Podziału
majątku spadkowego spadkobiercy mogą dokonać w toku
postępowania sądowego o dział spadku lub w formie umowy o
dział spadku (jeżeli w skład spadku wchodzi
nieruchomość umowa o dział spadku w części
dotyczącej nieruchomości musi nastąpić w formie aktu
notarialnego). W toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku
sąd nie rozstrzyga także sporów o zachowek – w tym celu uprawniony
do zachowku powinien złożyć pozew o zapłatę
przeciwko spadkobiercom. Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku jest
zaskarżalne – jeżeli którykolwiek z uczestników nie zgadza się
z treścią postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, może
złożyć wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia,
a następnie apelację od tego orzeczenia. Podatek od spadków i darowizn Należy
pamiętać, iż nabycie własności rzeczy lub praw
majątkowych tytułem dziedziczenia powoduje powstanie obowiązku
podatkowego na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku
od spadków i darowizn. W zależności od stopnia pokrewieństwa
ze spadkodawcą spadkobierca należy do określonej grupy
podatkowej. Od tego zaś do której grupy podatkowej należy
spadkobierca uzależniona jest kwota wolna od podatku, jak również
wysokość podatku. Spadkobierca obowiązany jest w terminie miesiąca
od daty uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku
złożyć zeznanie podatkowe o nabyciu własności rzeczy
lub praw majątkowych. Na tej podstawie naczelnik urzędu skarbowego
wydaje decyzję ustalającą wysokość podatku. Podatek od spadków i darowizn należy
uiścić w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji. Warto
pamiętać, że osoby należące do tzw. zerowej grupy
podatkowej (tj: małżonek, zstępni,
wstępni, pasierb, rodzeństwo, ojczym i macocha) są zwolnione z
podatku pod warunkiem dokonania zgłoszenia nabycia własności
rzeczy lub praw majątkowych naczelnikowi urzędu skarbowego w
terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia
sądu stwierdzającego nabycie spadku. Monika
Góral Nowenna Pompejańska Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec, prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją. Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane zazwyczaj w jednej konkretnej intencji. Nowenna pompejańska jest specyficzną modlitwą, bo składa się z sześciu nowenn. Powstała prawdopodobnie w Pompejach i została rozpropagowana przez dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się z ruchem satanistycznym, który dość mocno działał w ośrodkach akademickich. Był zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich i satanistycznych. Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach. Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu na spotkanie z księdzem, który przekonał Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej. I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno przeżywał swoje odejście od Boga i miał straszne pokusy rozpaczy. Kiedyś przyjechał do Pompejów, gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem, który dzierżawiła. Podjął się tego zadania i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak będziesz się modlił na różańcu i propagował Różaniec, to Ja cię z tego uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem. Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie usłyszała wskazanie, że powinna modlić się na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę oraz objawienia z nią związane jako prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność. Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z tajemnicami światła. Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego”. Odmawiamy modlitwy początkowe różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny w danym dniu. Odmawiamy różaniec – wszystkie 15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można dołączyć również tajemnicę światła). Nie trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną bądź dziękczynną. Modlitwy błagalne (odmawiane pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie Pompejańskiej: Modlitwy końcowe w trakcie części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen. Modlitwy końcowe w trakcie części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen. Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo Różańca świętego, módl się za nami”. Nowenna Pompejańska jest szkołą modlitwy i należy odmawiać ją codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy, należy zacząć od nowa. Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9 dni, co daje razem 54 dni. Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja. |
|